SORTIE BLUES, het kleinschalig GRATIS festival met zowel internationale als nationale helden, dat vanaf 2019 aan Café De Sortie in Oud-Heverlee doorging, verhuisde dit jaar -omdat het café de deuren sloot- met het allerbeste van roots, Rhythm en soul naar het anders erg vredige Dorpsplein in Veltem-Beisem, een deelgemeente van Herent, die in 1977 uit de fusie van genoemde dorpen ontstond. Laat ons hopen dat het pleintje zijn groene karakter mag blijven behouden en dat de idiote plannen om een open ruimte te creëren door bomen te kappen, snel uit de hoofden van enkele kortzichtig ingestelde gezaghebbers mogen verdwijnen. Op de “Acoustic stage” in de 14de-eeuwse Sint-Laurentius kerk, die voortaan dient als multifunctionele ruimte en buiten op de “Jan Stas stage” op het dorpsplein, vonden heel wat reguliere muziekliefhebbers elkaar naar gewoonte om van de zeven optredens, het volk, wat vocht en de sfeer te kunnen genieten.

Dat, zoals ergens vermeld, het festival “geschikt is voor alle leeftijden” werd duidelijk na het overlopen van de line-up en het lezen van de volgende namen:

LOS CHUPITOS* (14u) - BIG BILL & BAND (15u15) - MICHAEL VAN MERWYCK ft. STEVEN DE BRUYN* (16u30) - ÖZGÜR HAZAR BLUES SYNDICATE (18u) - DOUG MACLEOD* (19u30) – LIGHTNIN’ MALCOLM (21u) – RED RED (23u) – (*Acoustic Stage / kerk)

 

“Two boys on the loose, from the street to the stage and back…”

LOS CHUPITOS is een blues en country duo, gevormd door twee  rasmuzikanten: Leuvenaar Ruben Bertrands, hij was ooit de bezieler van “Leuven Blues" en bracht in 2021 zijn album 'After Hours' uit (zang, harmonica) & Alejandro Jerez (gitaar, zang), of: wanneer fingerpickin' country, down 'n dirty blues ontmoet. Beiden zijn beïnvloed door Muddy Waters, Johnny Cash en Doc Watson en op hun best. Los Chupitos mocht in de vroege broeierige namiddag de eersten op het Dorpsplein in Veltem-Beisem verwelkomen. Los Chupitos deed het gedreven en op hun manier, spontaan en argeloos, met songs als de oude blues standaard -het nummer werd in 1936 voor het eerst opgenomen door Robert Johnson- “Sweet Home Chicago” en “The White Man Boogie”. Verder met o.a. een song, afgeleid van de 19de-eeuwse Engelse folksong “The Unfortunate Rake”, “St. James’ Infirmary” en voor Johnny Cash’s “Folsom Prison Blues” even met de hulp van een enthousiaste bekende lepelaar/percussionist, die luistert naar de naam Toon Derison (El Fish, Big Bill…). Hun show, met nummers die iedereen herkende en moeiteloos onderging, eindigde met Etta James’ “I’d Rather Go Blind”. Noteer nog dit in uw agenda: op donderdag 30 NOVEMBER treedt LOS CHUPITOS op in de ROOTSTIME LIVING ROOM in HALEN!

“Liefde voor het leven…”

Armand Hombroeckx -beter bekend als BIG BILL(KRAKKEBAAS)- was in de jaren zeventig in en rond de “kroege van d’Aa Mèt” in Leuven als zanger/gitarist al erg populair met zijn rauwe blues en r'n’r in het puur Leives. Hij speelde begin 1966 samen met z’n broer/bassist Bert in Bert & Skifflegroup en een paar jaar later vervoegde hij Het Luk Tegenbos Smartensemble, waarvan Wilfried "Freakadel" Devijver de bassist was. Wanneer hij zich realiseerde dat zijn solo's tijdens concerten goed gesmaakt werden, ging hij zijn eigen weg. Rond 1973 vormden de broers Hombroeckx een eigen band met de naam (eerst diep inademen): Big Bill Krakkebaas en de Sock ‘N Soul (Ram Jam Funky but Live) Band. De groep kende wisselende samenstellingen en trad vooral op… in cafés. O.a. gitarist/producer Jean-Marie Aerts (T.C. Matic) en gitarist, zanger, componist, songwriter, arrangeur en tv-persoonlijkheid Jean Blaute maakten er deel van uit. In 1975 heeft hij de eerste editie van Rock Werchter geopend en in 1982 stond hij ook op de eerste editie van Marktrock. Big Bill vertoefde zo’n drie jaar in de States, waar hij ooit -zo vertelde hij ons tijdens een interview- aan de bar zat met SRV en een whisky/7 up met hem dronk. In 1995, na zijn terugkeer naar België, nam Big Bill zijn éérste live album op. Het is genoemd naar zijn stamcafé, het legendarische Café Allee op de Oude Markt 41 in Leuven. Dit jaar (op 5 mei) bracht BLP Records tegelijkertijd twee albums uit: de heruitgave van 'Big Bill' (1976) én een compilatiealbum met “rariteiten”, getiteld 'Last Call'. Big Bill is voor Sortie blues beslist géén rariteit, maar sinds 2019 de rode draad van het festival gebeuren. Dit jaar deed Big Bill (zang, gitaar) opnieuw zijn ding samen met band, die bestond uit Luk de Graaff op gitaar, Jean Vandooren op bas en -daar is ie weer!- Toon Derison op drums. Dat er velen niet alleen voor “Ene mee hesp” kwamen was al snel duidelijk als Armand en de andere veteranen op toeren geraakten met bewerkingen van o.a. JL Snooker’s “Boom Boom” en van JJ Cale’s “Call Me the Breeze”. Ook hier was er een “special” guest, met name Geert Dierickx. De “échte” Krakkebaas kregen we met  “Voordeur Blues” en “Kroegen van d’Aa Met”. Ook met zijn wereldhit in Vlaanderen “Ene Mee Hesp“ blijft Big Bill imponeerden, met de opmerking dat zijn versie van “It’s All Over Now” wat dubbelzinnig klonk…

“Een onuitgegeven duo…”

De rijzige MICHAEL van MERWYCK, een muzikale bezige bij uit Rheda-Wiedenbrück (Noordrijn-Westfalen), is al zo’n vier decennia lang als gitarist, lapsteel-speler, zanger en songwriter solo, als duo met mondharmonicaspeler Gerd Gorke (Delta Boys) en vaak in wisselende samenstellingen actief. Met Bluesoul, Christian Dozzler (‘Darkest Night’, 2014) en Larry Garner (‘Upclose and Personal’, 2014) wist hij al menig muziekliefhebber te verbazen. In 2011 maakte hij deel uit van het Big Daddy Wilson trio en in 2013 nam hij met Bluesoul -als winnaar van de EBC- in Memphis deel aan de IBC, waar hij net naast de hoofdprijs greep. In 2016 koos de jury en het publiek hem bij de German Blues Awards als beste blueszanger en beste bluesgitarist in Duitsland. Op Sortie Blues is hij in het gezelschap van “onze” meester harpist, STEVEN DE BRUYN. Als ik snel door zijn CV ga, dan is dit op zijn minst indrukwekkend. Midden jaren negentig begeleidde hij blueszanger Roland Van Campenhout met wie hij heel zijn verdere carrière zou blijven samenwerken / in 1996 richtte hij de blues/rock groep El Fish op, die in 1998 een ZAMU Award won als "Beste live-act" en zelf won hij in 2001 (met Roland) in de categorie "Beste Roots" en in 2004 in de categorie “Beste Muzikant”. Nadat El Fish uiteen viel richtte Steven in 2003 The Rhythm Junks op, dat eerst een septet was, maar later, met Jasper Hautekiet (bas, zang, keys) en Tony Gyselinck (drums, e- percussie), een trio. In 2010 bracht Steven met Roland en Tony Gyselinck het album ‘Fortune Cookie’ uit. Een jaar later verscheen het album ‘Live @ Radio 1’, dat slechts in een beperkte oplage (200 vinylexemplaren) gedrukt werd. In 2015 vormde hij het duo Stevo & Derek (naar Derek & the Dirt). In het eenbeukig neogotisch schip van de kerk, die een tweede leven kreeg en die zich voor de akoestische acts van vandaag uitstekend leende, was het voor liefhebbers van akoestische blues en mondharmonica, uitkijken naar de éérste act, een onuitgegeven duo: Michael “The Bear” van Merwyk & Steven De bruyn. Hun set werd -nadat de knop van de verlichting gevonden werd- meesterlijk in evenwicht gehouden door prachtig getokkel en dobro/resonator-gitaar vs. imposant geblaas op één van de harmonica’s, wat door het volk in het op een zonnige zaterdag volgelopen schip, hoor- en voelbaar gewaardeerd werd. Ik onthield van hun set nummers als “The Well”, “Blues Keeps Calling My Name”, “Coffee” en “Blues Stop Knockin’”. Maar bovenal is de warme, intense muzikale beleving me bijgebleven!...

“Als je de BBC kan winnen…”

De in Istanbul geboren ÖZGÜR HAZAR, frontman van BLUES SYNDICATE, is een blues/rock gitarist en singer-songwriter. Op gitaar is hij beïnvloed door de “groten” die hem vooraf gingen als BB King, SR Vaughan en Eric Clapton. Van 2006 tot 2008 speelde hij in diverse bands in Philadelphia. Daarna keerde hij terug naar Istanbul, waar hij met zijn band in clubs optrad. In 2018 vestigde Özgür zich in Leuven en in 2020, verscheen op het BRR (Broadcasting Radio Recordings) label zijn debuutalbum. Hazar (zang, gitaar) werd gebackt door de bassisten Sitki Sencer Ozbay & Murat Bolat (twee nummers), drummer Jason M en de toetsenisten Julia Driessen (Hammondorgel, piano) & Yavuz Daridere (Hammondorgel, Rhodes). Özgür Hazar nam deel aan de BBC 2022, om België te mogen vertegenwoordigen op de 11de European Blues Challenge, die op 2 en 3 juni 2023 in Chorzów in Polen doorging. Özgür Hazar’s Blues Syndicate, de band van de Turkse Leuvenaar, won de voorselectie maar in Chorzow wonnen Noa & The Hell Drinkers voor Spanje een plaats voor de IBC 2024-finale in Memphis (TN). Dat er van dit niet-gewonnen-wapenfeit bij Özgür veel is blijven hangen geloof ik niet, want hij stond met zijn Blues Syndicate (Arianne Yaya: zang, Vincent Caers: drums, Geert Zonderman: bas, Pieter Akkermans: keys) ondertussen al op verschillende podia. Hier in Veltem-Beisem, wist het vijftal met hun eigenzinnige mix van intense blues rock en soulvolle ballades als “Can’t Blame the Blues”, “Baby Blue” en uit hun tweede (nog te verschijnen album), “Can't Stop Missing You” het publiek te betoveren…

“Who is Blues?...”

DOUG MACLEOD-hij woont in Memphis (TN), is net 77 geworden en begon zijn professionele carrière in 1979- is een vertellende, op Delta-leest geschoeide blues muzikant, zanger, gitarist én een geweldig entertainer, die je na vandaag zeker bijblijft. MacLeod is een singer-songwriter van de oude Amerikaanse traditie, die al decennia lang rondreist en zingt over de ervaringen uit zijn eigen omgeving en leven. Hij is bekend voor zijn geweldige teksten en zijn kunstig gitaarspel, dat uniek en gedreven is. Hij is een meester op akoestische gitaar en zijn bottleneck slidetechniek is intrigerend en meeslepend. Van mondharmonicaspeler George “Harmonica” Smith (1924-1983) -hij speelde o.a. samen met Muddy Waters en was Doug’s mentor en inspiratiebron- kreeg hij de bijnaam “Dubb” omdat Smith “Doug” niet wou (of kon?) uitspreken. Van Smith leerde Doug hoe hij het publiek moest bespelen en hoe hij mensen in verrukking moest brengen. MacLeod’s songs zijn gecoverd door veel artiesten en sommige van zijn nummers zijn gebruikt in tv-films. Zelf presenteerde hij van 1999 tot 2004 op de radio “Nothing But the Blues” en was hij ook tien jaar lang columnist in het blues Revue Magazine “Doug’s Back Porch”. Doug MacLeod is een meervoudig BMA-winnaar. In 2020 won hij een Music Award als “Acoustic Artist of the Year” en eerder in 2018 won hij met zijn album ‘Break the Chain’ de “Acoustic Album of the Year” award. Na méér dan 40 jaar, méér dan 20 studio-albums, verschillende live-opnames, compilaties, een instructie-dvd voor blues gitaren en een dvd met live optredens, blijven de kritieken op zijn naam nog steeds lovend. ‘A Soul to Claim’ (2022) was het eerste album van Doug sinds hij van LA naar Memphis verhuisde. Op zijn nieuwste release (een 7-track ep), ‘Raw Blues 1’ (2023) is Doug MacLeod opnieuw een blues man pur sang. Doug MacLeod vloog eind augustus opnieuw naar Europa voor een tour met optredens in Nederland, Frankrijk en… België. De nummers die hij in het kerkje van Veltem-Beisem zong waren niet enkel het getokkel op de snaren van zijn gitaar én zijn stem, maar zijn wie hij is als muzikant en mens met een boodschap,  die in al zijn uiteenlopende verhalen verborgen zit. MacLeod deed dat hier op een zaterdag met nummers als “You Can’t Take My Blues”, (over relaties) “Black Nights”, “Big City Woman”, “Vanilla” en “Travel On”. Hij deed ze velen, die meestal op zondagen ook niet vaak naar de kerk gaan…  

“Unieke transcendente Hill Country Blues…”

Mississippi bluesman LIGHTNIN’ MALCOLM is een charismatische en energieke gitaarslingeraar met een diepe soulvolle stem. Hij heeft zijn muzikale stempel op de wereldkaart gezet met zijn unieke stijl van Hill Country Blues. Malcolm heeft samengewerkt en opgetreden met grootheden zoals Jimbo Mathus, Cedric Burnside, Robert Belfour, North Mississippi Allstars en vele anderen. Met zijn dynamische gitaarriffs, doordrenkt met funk en rock ontwikkelde Malcolm een uniek funky en hypnotiserend geluid. In 2009 won Malcolm de Blues Music Award “Emerging Artist” waarbij hij rauwe, opwindende blues kracht en frisse melodieuze songwriting combineerde met elementen van funk, soul, rock, reggae, hiphop, African World Beat, Gospel en Country om een authentiek melodisch signatuurgeluid te creëren. We waren op de Sortie-website voldoende gewaarschuwd voor “Lightnin’ Malcolm’s hypnotiserende grooves, hartverscheurende teksten en ongeëvenaarde podiumaanwezigheid die je meeneemt naar de diepste hoeken van de ziel…”.  Maar als Lightnin’ Malcolm (samen met  drummer Darryl Ciggaar en tussendoor met Olivier Vander Bauwede op mondharmonica), zoals vanavond hier in Veltem-Beisem, zijn draai aan de traditionele blues geeft terwijl hij trouw blijft aan zijn roots, dan was het snel duidelijk dat met nummers als “Crawlin Baby”, “Big Rock” en “Jungle” het plaatje klopte en een feestje verzekerd was...   

“Psychedelic Turntable Blues!!!”

RED RED is net dat wat je krijgt wanneer je een Amerikaan (Tom Beardslee), genesteld in “the Blues” met een fetisj voor etnische muziek, samen brengt met een turntable dude (DJ Courtasock cc), de bebaarde soul bassist (Chris Forget), een jazz drummer (Pieter Vandergooten) en een psychedelische gitarist (Steve Ceulemans) van bij ons. Recht uit de Europese crossroads blijkt Red Red een onwaarschijnlijke kruisbestuiving tussen psychedelische tunes, seventies gitaarrock, blues en turntablisme, waardoor de band een unieke sound krijgt: Psychedelic Turntable Blues!?... Flirtend met traditionals en eigen werk, daar waar oude en nieuwe stuff in harmony elkaar weten te vinden, dat is de plek waar RED RED graag verblijft. Ook op Sortie Blues kozen ze ervoor om af te sluiten met een band die er voor zorgde dat iedereen wat langer in de mood kon blijven, die er voor zorgde, dat het feestje in de grote finale nog wat langer duurde. Dit stond m.i. Red Red, na hun passage op be-Mine Blues, met nummers als “In the Pines”, “Come On In My Kitchen”, “Spoonful” en “Here Tonight” op het lijf geschreven… Nog dit: op 11 november is op het Naked label de release voorzien van hun full length debuut album op (rode) vinyl!

ROOTSTIME QUOTE: “Voor de vijfde keer, maar vanaf nu op het Dorpsplein in Veltem én met een wat gewijzigd concept, had SORTIE BLUES ook dit jaar opnieuw grootse muzikale plannen. De 14de-eeuwse neogotische kerk van Veltem-Beisem, die in een herbestemmingsproject zit, leende zich uitstekend voor de akoestische acts en het optreden van meester entertainer en intrigerende verteller, DOUG MACLEOD. Ook ervaren muzikanten als MICHAEL “the BEAR” VAN MERWYCK en STEVEN DE BRUYN, die niet vies is van een experiment, deden het daar bovenmatig goed. Bijzonder was zeker het optreden van LOS CHUPITOS, die deze editie op een zonovergoten pleintje openden. De reis naar het hart van de blues, geleid door twee losgeslagen cowboys, was wild maar erg aanstekelig. Buiten, op het pleintje mocht het wat méér zijn. Daar was BIG BILL & BAND er naar goeie gewoonte weer met zijn Fender én volle goesting bij en deed de BBC-winnaar ÖZGÜR HAZAR met zijn BLUES SYNDICATE wat we van hen verwachtten. Niet alleen voor mij, veronderstel ik, was LIGHTIN’ MALCOLM live een primeur. Hij animeerde en verloochende met “zijn” eigenzinnige draai aan de traditionele blues, het publiek absoluut niet. Waren het alleen zijn grooves die er velen zichtbaar hypnotiserende? De vijf van RED RED mochten er een eind aan breien. Hun als “psychedelic turntable blues” omschreven ding, was voor velen zeker ook een bijzondere nieuwe ervaring…” Nog dit: samen kamperen in een wei, maakt vele camper-bezitters (én omwonenden) volgende keer blij!  

Eric Schuurmans